14 mrt Coronakansen…
Er is geen ontkomen aan. De wereld heeft te maken met een heuse pandemie. Het Coronavirus verspreidt zich als pluizige wilde konijntjes tijdens een zorgeloze en zonnige lentedag. Maar zorgeloos is niet echt een juiste benaming voor deze periode. Ouderen en mensen met een kwetsbare gezondheid vrezen. Voor hun leven zelfs. Medewerkers van ziekenhuizen en zorgcentra draaien letterlijk overuren. Met gevaar voor eigen gezondheid. Hulde!
Het wc-papier is op. Net als de desinfecterende gel. Nederland is in crisis. Er is geen muziekles, het voetbal is afgelast en in de Ziggodome kun je een speld horen vallen. Coronacrisis. Het woord van het jaar. Ontegenzeggelijk. Mark my words!
ZEN
In het geweld van de grote schok die door ons nuchtere land siddert, schrijf ik dit blog. Eigenlijk zou ik in een veel te heet zwembad moeten zitten nu. Waarschijnlijk was ik dan een verhaal aan het schrijven over een evenement dat gisteravond plaatsvond. Als mijn zoon dan had gevraagd of ik had gezien dat hij door het gevreesde c-gat zwom, had ik jokkebrokkend gezegd dat ik dat natúúrlijk aanschouwd had.
Maar er is geen zwemles. Mijn drukke zaterdag, die normaal gesproken gevuld is met voetbal, zwemles en nog eens voetbal, is nu een open water met ruimte. Ruimte voor een bak cappuccino met my brother from another mother. Ruimte voor een potje kaarten. En tijd om te luisteren, echt te luisteren, naar mijn mooie Spotify-lijst vol magische liedjes.
En ruimte om te kijken naar de kinderen. Ik merk aan mijn zoon dat hij zen is, tot rust komt in alle Coronahectiek. Zachtjes neuriet hij liedjes terwijl hij met zijn lego speelt. Mijn dochters vinden het fijn dat er geen drumles is. Dat voetbal, hoe leuk ook, is afgelast en dat de dansles niet doorgaat.
De wereld staat even stil. We zijn in crisis. En ik? Ik maak nog een kopje cappuccino. Met kaneel. Want ik nam eindelijk de tijd om te zoeken naar dat vermiste potje.