20 Jul Word volwassen. Blijf kind.
Het is een veelgehoord advies: raak vooral het kind in jezelf niet kwijt. En ja, ik ben het daarmee eens. Want de ‘grote-mensen-wereld’ is niet per se bevredigend. Die kan hard en meedogenloos zijn. En enorm veeleisend.
Als kind kun je niet wachten tot je naar de middelbare school gaat, bier mag drinken of scooter mag rijden. Kortom: je wilt zo snel mogelijk volwassen zijn.
Zelf dacht ik: ,,Als ik zestien ben, kan ik heel goed tekenen.” Dat wat ik mijn fantasierijke hoofd heb, zou ik in sierlijke lijnen op papier kunnen zetten. En nog herkenbaar voor anderen ook.
Levi’s 501
Als je jong bent, is ‘the sky the limit.’ And beyond…Je kunt alles zijn en worden wat je wilt. Ik heb eerder geschreven over mijn zevenjarige dochter die ‘later’ elke dag van de week een ander beroep gaat uitoefenen: van kapster tot (zwem)juf en van snoepverkoper tot moeder. Dochterlief: ,,Op zondag zorg ik voor mijn vijf kinderen.” En gelijk heeft ze.
Met trots kan ik zeggen dat het kind in mij nooit is verdwenen. Het stug en overigens onbewust vasthouden aan de jonge versie van mezelf, is echter niet over spreekwoordelijke rozen gegaan. Want als je op de middelbare school te laat beseft dat een door je moeder gebreide trui met daarop een gemaasde muis niet cool is ben je een dankbaar pestslachtoffer. Maar ja, ik vond hem mooi en dat heb ik geweten. Twee havo heb ik dan ook twee keer gedaan. En tijdens de tweede keer kwam ik terecht in een ontzettend leuke klas. En kreeg ik in de gaten dat ik het kind in me niet hoefde te verstoppen, maar dat ik het wat minder pertinent op de voorgrond mocht zetten. En dus kocht ik een Levi’s 501 en hoorde er prompt bij. Bijzonder vond ik dat. En stukken gezelliger, dat ook.
Playbacken
In vier havo ging ik me weer afzetten: nu met oranje haar, neusring, legerkistjes en suède jas. Die jas kocht ik overigens samen met drie andere vriendinnen en dus doopten wij ons tot ‘suède jassenclub’. Want ook al sta je graag achterop de bagagedrager van je beste vriendin liedjes van Nirvana te zingen, wil je toch ergens bij horen. En dat deed ik.
Als volwassene heb ik me verder omgeven met gelijkgestemden: vrienden en vriendinnen die graag thuis een (hiphop)dansje wagen, met grote-mensen-lego spelen (ja, grote-mensen-lego schijnt te bestaan) en playbacken met een haarborstel in de hand. Ik ben hierin niet alleen toch?
En ik geniet nog elke dag van de kleine en onbevangen Linda in mij. Ze is een beetje gek en lacht om haar eigen grappen. En soms maakt ze spontaan een radslag.
Tekenen kan ik met mijn bijna 40 jaar trouwens nog steeds niet…maar ach er kan niets op tegen een sliding door de modder…