27 Jul De Markiezin
Stiekem gluur ik richting de tafel waaraan zij zit. Hoewel ze al 82 lentes telt, zit ze kaarsrecht en is haar lange witte haardos gedraaid in een gesoigneerde knot. Ze heeft het hier duidelijk voor het zeggen: Giuliana Galeotti Ottieri Della Ciaja. De ‘Marchesa’, ofwel Markiezin van het landgoed waarin wij deze zomervakantie mogen vertoeven. Ze ziet eruit alsof ze alles onder controle heeft. Een wasrek dat het machtig mooie uitzicht ontsiert of een terugkerende gast, niets en niemand lijkt haar allesziende blik te ontgaan. Giuliana woont, gedijt en heerst hier, op landgoed La Fratta Tenuta in de prachtige Italiaanse streek Toscane.
Stralend middelpunt
Het landgoed en ook de adellijke familie die hier al eeuwen woont kennen een lange geschiedenis. Helemaal duidelijk hoe lang is het niet, maar de eerste beschrijving van het landgoed dateert uit 1208. Het hart van het paradijs is echter pas veel later ontworpen, in de 16e eeuw. Door ene Baldaserre Peruzzi lees ik in de folder die ik in het restaurant krijg. Hij was een van de bekendste en meest belangrijke architecten uit deze periode. Ook bijzonder: het terrein bestaat uit liefst 400 hectare grond.
Omdat alle arbeiders die ‘vroeger’ werkzaam waren op het landgoed en in de wijngaard er woonden met hun gezinnen, is het verrijkt met woonruimten en staan er een heuse school én een kapel. Al dit moois is nu omgebouwd tot een twintigtal appartementen. In sommige wonen overigens nog steeds familieleden van de Markiezin, werkend onder haar regime. Als onderhoudsmonteur, schoonmaker of horecamedewerker. Het prachtige huis van Miss Guiliana, hoe zij respectvol wordt genoemd, is van dit alles het stralend middelpunt.
Pracht & praal
Ik staar een beetje glazig naar de deftige dame en haar glas witte wijn. Zou ze hetzelfde drinken als ik? De huiswijn van het landgoed? En geniet zij ook zo van dit paradijs? Of is zij gewend aan de nostalgische sfeer, het magische uitzicht dat je de adem lijkt te benemen en de rust die iedereen hier zo natuurlijk weet te vinden?
Dan borrelt de volgende vraag bij me op: Wil ik wel gewend raken aan zoveel pracht en praal? Of blijf ik liever onder de indruk, in stilte dromend over wat ik met dit Mekka zou doen als ik de Markiezin was? Ik draai me even om en sluit de ogen. Oeh, glas in lood lijkt me wel wat voor de ramen. De muren zou ik met liefde restaureren. Of laten restaureren natuurlijk, want ik ben geboren met twee linkerhanden.
Dromen
Als ik weer rechtop ga zitten, denk ik even aan mijn eigen huis in het verre Boxtel. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik denk aan het kleine tuintje dat half wordt ingenomen door een enorme trampoline. Met de perfect rechte muren die nooit restauratie nodig gaan hebben. Ja, dat is mijn thuis. En Tenuta La Fratta? Op deze plek fantaseer ik nog een weekje verder. En in stilte observeer ik de nietsvermoedende Giuliana, die niet anders kent dan leven in het Elysium. Weet je: ik zou niet willen ruilen.