20 feb Over 100 jaar
We schrijven 1984. Ik ben zes jaar, het is zaterdagavond en ik kom net uit de douche. In mijn wit-blauwe poezenpyjama ren ik naar de huiskamer. “Papa!”, roep ik. “Ik wil dansen!”. Mijn vader weet precies wat ik daarmee bedoel. Hij zet zijn Arizona platenspeler aan, net als zijn versterker van Marantz.
ELK GENRE
Mijn pa was een rasechte muziekliefhebber, die elk genre kon waarderen. Dankzij hem leerde ik de rockband Stone Temple Pilots kennen én werd ik fan van Robert Long. Ik had er geen notie van dat laatstgenoemde artiest niet per se hip was. Want ja, mijn pa luisterde letterlijk naar alle muziekstromingen. En ik daarom ook.
Voordat Nederlandstalige meezingers populair waren, kwam hij al thuis met een cd van Frans Bauer. “Toegankelijke muziek van een gewone, normale jongen”, vond hij. En hij bleek gelijk te hebben.
NKOTB
Toen ik als dertienjarige puber he-le-maal verliefd was op Joey McIntyre van New Kids On The Block, kocht hij daar een album van. Maar ook soft rockband Venice, heavy metal band Metallica en jeugdidolen Madonna en Michael Jackson ontbraken niet in zijn uitgebreide platencollectie.
Terug naar die zaterdagavond in 1984. Mijn pa draait aan een paar knoppen voor optimaal geluid en even later klinken de klanken van ‘Over 100 jaar’ van het onvolprezen ‘Klein Orkest’ uit zijn – bijna één meter hoge – geluidsboxen. Mijn pa, drummer in een band, tikt met twee stokken op een boek om het ritme extra te duiden. En ik dans. En ik zing:
‘Over 100 jaar zijn jullie allemaal dood
Over 100 jaar zijn jullie allemaal dood
Over 100 jaar zijn jullie allemaal dood
En wij ook’
MUZIEK IS EMOTIE
Zanger Harrie Jekkers weet waarover hij zingt. Want we zijn er inderdaad niet meer over 100 jaar. Maar dat deert niet op deze gezellige zaterdagavond. Samen met Jekkers zing ik vol overgave, terwijl ik om de salontafel dans. De haren nog nat en fris ruikend, mijn poezenpyjama fungerend als feestpak.
Muziek is emotie. Dat blijkt maar weer. Want toen ik vandaag onverwacht dit lied van Klein Orkest hoorde, was ik opeens weer dat zesjarige meisje, wiens leven nog helemaal voor haar ligt. Het meisje dat onder de douche al denkt aan het plezier dat ze daarna gaat hebben. Het meisje dat zich veilig, geliefd en welkom voelt. Het meisje wiens moeder deze zaterdagavond een bakje chips en een glaasje limonade op tafel zet. En wiens pa precies dát nummer draait dat zij wil horen. Zodat zij kan zingen. Zodat zij kan dansen. Doe je met haar mee?